Bana göre kendimizi bir türlü kurtaramadığımız en sıradan dertlerimizden biri maalesef sıra. Fatura öderken sıra, banka da sıra, vergi öderken sıra, alışverişte sıra, coronalı günlerde bekleştiğimiz market, manav sıraları, vesselam her yerde sıra. Başka bir deyişle bitmek bilmeyen, adeta kaderimiz olan kuyruk. En içimizi acıtan da, İşkur önünde işsiz kalmış çaresiz insanların oluşturduğu, tükenmek bilmeyen ve her gün sayıları artan işsizler kuyruğu. Hemen her gün televizyonlarda içimiz parçalanarak izlediğimiz ve bizzat gördüğümüz manzara. Türkiye’nin sürekli büyüyen ve acilen çözülmesi gereken en büyük problemi şüphesiz işsizlik. Yetkili kaynaklar her ne kadar pembe bir tablo çizse de, çaresizlik içinde iş kuyruklarında bekleşen, her yaştan ve her eğitim düzeyindeki vatandaşlarımızın feryatları durumun ciddiyetini açıkça ortaya koyuyor.
İş umuduyla İşkur kuyruklarında günlerini geçirenlerimizi tenzih ederek söylüyorum. İnsanlarımızın birçoğu hâlâ teknolojiyi kullanarak ve sıra beklemeden evlerinden de yapabilecekleri birçok işlemi inatla öğrenmez, haliyle de yapmaz, yapamaz. Hem şikâyet eder, hem de kendilerini kuyruklarda beklemeye mahkûm ederler. Nedendir bilinmez özellikle belli bir yaşın üzerinde olanlarımızın çoğu teknolojiden korkarız ve uzak durup öğrenmemekte diretiriz hep. En basiti, maaşını bile bankamatikten almamakta direnen ve saatlerce sıra beklemeye razı olanlarımız var ne yazık ki. Bu arada teknoloji korkumuzla ilgili bir anımı da paylaşmak isterim. Çalıştığımız yıllarda, bundan yaklaşık yirmi yıl kadar önce. Yani bilgisayarın yeni yeni hayatımıza girmeye başladığı dönemde, çok sevdiğimiz, saygı duyduğumuz deneyimli bir abimiz vardı. Rahmetle anıyorum kendisini. Bana ‘’Yeğenim bilgisayar benim masama konduğu gün ben emekli olurum derdi’’. Teknolojiden korktuğunu, daktilodan ve facıt hesap makinesinden vaz geçemeyeceğini açık yüreklilikle dile getirirdi. Dediği gibi de yaptı. Bilgisayar masasına konduğu gün o yoktu. Çoktan emekli olmuştu. Sözün özü, şöyle ya da böyle teknolojiyi kabullenip kullanmamakta hala direnenlerimiz çok fazla. Durum böyle olunca da tabi ki sıra beklemekten haliyle kurtulamıyoruz bir türlü. Kendim ediyorum, kendim buluyorum misali. Sonuç olarak; ya günümüz teknolojisini kabullenip öğrenerek, işlemlerimizi evimizde oturduğumuz yerden yapacağız. Ya da sıranın bize gelmesini bekleyerek ömrümüzü tüketmeye devam edeceğiz. Ne dersiniz? Tercih sizin..
Sözlerimi Rus yazar Tolstoy’un bir sözü ile bitirmek istiyorum.
"Herkes insanlığın kötüye gittiğini kabul eder ama hiç kimse kendisinin kötüye gittiğini kabul etmez. Herkes insanlığı değiştirmeyi düşünür ama hiç kimse önce kendini değiştirmeyi düşünmez".
Teşekkürederiz...
